نه تو می مانی و نه اندوه و نه هیچ یک از مردم این آبادی...

به حباب نگران لب یک رود قسم

و به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت

غصه هم میگذرد..

آنچنانی که فقط خاطره ای می ماند..

لحظه ها عریانند

به تن لحظه ی خود

جامه اندوه مپوشان هرگز

...

دستانم را محکم تر بگیر...سنگینی تنهایی ام ....مرا از پا انداخته است...

نوشته شده در یکشنبه 93/6/2ساعت 4:26 عصر توسط محسن و سمیرا نظرات ( ) |